اشتیاق نزدیک

طنین صدای مجری برنامه که مرد را با نام کامل خطاب کرده بود ، او را که برای لحظاتی در دنیای غریب گذشته خود فرو رفته بود ، به خود آورد. از جا برخاست. از شنیدن نامش دچار غرور شد اما نگاه همیشه مهربان و به دور از دلسوزی همیشگی خود را به سوی جمعیت گرداند و نگاههای تحسین آمیز آنان را پاسخ گفت.

کف زدن های مکرر حضار او را تا سن همراهی می کرد.

به راه افتاد . کمر خود را صاف کرد و چانه اش را بالا گرفت. کمابیش چهره های آشنایی را دید. دیگرانی که ادعایی برای به یدک کشیدن تنها نام بهترین چهره دنیای پزشکی را داشتند و حال تنها نگاههای حسرت بار خود را به دنبال مرد می کشیدند.

از پله ها بالارفت و مقابل دیدگان جمعیت ایستاد. روزهای خستگی و ملامت هایی که در این راه نه به شوق بزرگی این نام بلکه به دلیل تلألو دوباره برق نگاهی ، طپش دوباره قلبی و یا جریان مجدد رود حیاتی به دوش کشیده بود به یکباره حلاوت همیشگی و پایدار خود را بازیافت. کماکان تشویق حضار و نگاه های حسرت بار دیگران  بود که همراهیش می کرد.

بالاترین مقام دیرینه در این زمینه ، به پاس این همه تلاش، به رسم ستایش نگاه شکوهمند خود را به چهره مرد انداخت و از او قدردانی کرد.

هنوز هم صدای مکرر تشویق به گوش می رسید و مرد بود که فروتنانه به سمت جایگاهش حرکت می کرد. خواستنی ها و نخواسته هایش دو دنیای متفاوت داشتند و این جزیی از دنیای ناخواستنی هایش بود. پایانی چنین شیرین ، که رنج بی علاقه قدم گذاشتن در این راه را بر دکتر هموار می کرد. حال این عشق بود که او را به سوی خود فرا می خواند و استواری قدمهایش ، ردپایی چنین ماندگار از او به جای گذاشته بود.

روزهایی که باید همگی بایستند و تشویقت کنند چه نزدیک است.

اول شهریور ماه سالزور تولد ابوعلی سینا و روز پزشک رو به تمام پزشکای عزیز تبریک میگم.

  “دکتر جون روزت مبارک   “