شهر قصه و امیلی !!

یکی بود یکی نبود

اون زمونهای قدیم

زیر گنبد کبود شهرباصفایی بود

مردمانش همه خوب همه پاک مهربون . . .

راستی داشت یادم میرفت

اسم این شهر قشنگ شهر قصه بود !!

بعد ازظهر شده و چشمانم را خمار خواب می بینم. طرح زوج و فرد ! افسر وظیفه مزخرفی که یک روز در میان به بهانه جریمه کردن سر این خیابان ایست می دهد حالم را به هم میزند. بی خیال ترمز می شوم ! هنوز فکرش را نکرده ام که دستم روی زنگ خانه است ! به خود که می آیم می بینم خواب بی موقع غروب تمام شده . . . نه از مستی و خماری خبری هست و نه از هیچ چیز دیگر ! منم و اینجا ! و کتاب امیلی که دوستش دارم !

روباه ملا شده بود بچه ها رو درس می داد . . .

دِ بِدو هَمشیره . . .

الف زِبَر اَندُ دو زیر اِندُ دو پیش اُن

بِ زِبَر بَندُ دو زیر بِندُ دو پیش بُن

خاله سوسکه گوش کند !

                           دو زیر بِنُ!!

                                        - بِنُ !!

نمی دانم چرا کاست شهر قصه را گوش می کنم ! یا این کاست چه ربطی به من و افکارم و به این شعر امیلی دیکسون دارد! چشمهایم را بسته ام .... نه اینکه خمار خواب باشند ! ..... که فکر می کنم به تو و صحبتهامان و به چشمانم که بسته اند!

BEFORE I got my eye put out

I liked as well to see

As other creatures that have eye

And know no other way

But were it told to me, to-day

That I might have the sky

For mine, I tell you that my heart

Would split, for size of me

The meadows mine, the mountains mine

All forests, stintless stars

As much of noon as I could take

Between my finite eyes

The motions of the dipping birds

The lightning’s jointed road

For mine to look at when I liked

The news would strike me dead

So, safer, guess, with just my soul

Upon the window-pane

Where other creatures put their eyes

Incautious of the sun

                                                 Emily Dickinson