بادی آف وات ؟!

اپیزود اول:
نگاهی به صفحه زمان پخش فیلم‌ها می‌کنم. آمده‌ام ماداگاسکار را ببینم که نظرم عوض می‌شود برای دیدن بازی گلشیفته آنور مرز ایران. بلیط می‌خرم. به طرف پاپ‌کورنها می‌روم و نگاهی به دخترک چینی پشت دخل می‌کنم که با دیدن من هول می‌شود و دستش را از دماغش در می‌آورد. نگاه مشمئز کننده‌ام را از رل‌ باز کننده تنفس که بیشتر چینی‌ها در جیبشان دارند و اگر حواس کسی نباشد تا دسته در دماغشان می‌کنند- به دستهایش می‌دوزم. می‌گوید ساری... خودم هم خجالت می‌کشم و پاپ‌کورن و آب می‌خرم. خیره‌ام به سوسکی که روی پیشخان رژه می‌رود. ‌مردی که جارو می‌زند نگاه خیره‌ام به سوسک را گویی تاب ندارد... با دستش چنان روی سوسک می‌زند که جنازه لهیده سوسک حالم را بد می‌کند. می‌گوید ساری... 

ردیف ک شماره ۱۱
در ردیف پشتی صدای اعتراض می‌آید. دتس مای سیت - یو سی مای تیکت... خنده‌ام می‌گیرد که یکی صندلی‌اش را اشتباه نشسته- یاد ایران می‌افتم. نیم نگاهی می‌اندازم... آقای محترم می‌گوید ساری ... و بلند می‌شود. ایرانی تشریف دارند! تازه یادم می‌افتد آمده‌ام فیلمی که گلشیفته بازی می‌کند!
ساعت را نگاهی می‌کنم... بلند می‌شوم می‌روم دستشویی. می‌آیم می‌بینم سالن در حال خالی شدن است.

اپیزود دوم:
پول می‌اندازم. خبری از نوشیدنی نیست که نیست. کمی صبر می کنم و ترجیح می‌دهم بروم. خسته و تشنه. یاد کارواش ایران زمین می‌افتم و دستگاه دیجیتال فروش نوشیدنی و رانی‌هایی که تو کارواش خوراکمان بود. فکر کردم اگر همین اتفاق ایران افتاده بود هزارتا فحش می‌دادیم که هیچ چیز این مملکت کار نمی کنه... 
 

پ.ن / خودمانی: آقا جان مادرتان نکنید. نشینین از ایران اطلاعات غلط بدید. نه وقایع که فقط نظراتتون رو بگید به ملت اجنبی اونهم در قالب قوانین! به خدا ما هم ایرانی هستیم. نمی‌گم دروغ بگید اما اینقدر هم چاشنی همه چیزو زیاد نکنید. گاهی سکوت خوبه. ایران مال ماست. هر کدوم ما یک اشتباه کوچیک رو هم اصلاح کنیم چند سال دیگه خیلی چیزا فرق می‌کنه. خلاصه که نکنیم آقاجان... نکنیم!